Vrijdag/ Viernes

Vandaag reden we, geheel in thema, in de polonaise naar het instituut. Het was enorm druk op de weg a.g.v. een aanrijding. Wanneer je hier in Monterrey rondrijdt kom je geregeld een legervoertuig tegen vol met soldaten met grote “impressive” geweren. Dat geeft dan toch weer een veilig gevoel.
Vanochtend heeft Carlijn samen met maistro Felix een bezoek gebracht aan een sportclub: “Centro Estatal paralimpico de alto Rendimiento”. Het instituut werkt samen met dit centrum. Jaarlijks organiseert de INA er een sportdag voor alle kinderen met hun ouders. Het is speciaal voor sporters met een handicap. Carlijn ontmoette er een jongedame met Down-syndroom die als specialiteit rugcrawl had. Verder won zij met gemak van Felix tijdens een potje tafeltennis.
Tijdens een observatie bij S&L (speech & language) ontmoette ik Julio, een jongen van 7 jaar. Hij was motorisch ernstig aangedaan, zat in een rolstoel en sprak niet. Hij maakte cognitief een veel sterkere indruk en communiceerde volop door te kijken en zijn mimiek in te zetten. Hij was erg afhankelijk van anderen. Uit een gesprek met Rosie (de S&L therapeut) begreep ik dat ze over een 1-knops-bediening voor de computer beschikten. Hij werd uit een lade gevist, afgestoft en aangesloten op een eenvoudig dierenplaatjesprogramma. Wanneer je op de knop drukte verscheen er een dier met bijbehorend geluid. We waren er getuige van dat Julio , …….voor het eerst van zijn leven, controle had over de bediening van de pc. Hij straalde, lachte en genoot enorm. Hij bleef maar slaan op de knop en rolde bijna uit zijn stoel van de opwinding. Voor ons zo een ontroerend moment………..
Dat Rosie een S&L therapeut is geworden is niet zo verwonderlijk: haar mond staat geen seconde stil. Ze reageerde net zo enthousiast als Julio door hem voortdurend luid toe te schreeuwen. Om Julio de mogelijkheid te geven van zijn spel te laten genieten, pakte ik , bij wijze van grapje een rol plakband uit haar laatje…….. We hebben er samen hard om gelachen en ze omhelsde me na afloop. Gelukkig maar 
Vandaag was er op de INA aandacht voor Valentijnsdag. Ze vieren dan hier in Mexico liefde en vriendschap. We zijn zo schattig verwend: steeds kwamen er mensen lolly’s, zakjes snoep en cakejes brengen. ZO LIEF….. en very very “sweet”
Vandaag zouden wij voor het laatst het voltallig team les geven. Hoe konden zij vermoeden dat wij de rollen zouden omdraaien en HEN aan het werk zouden zetten. Ze moesten in groepen aan een casus werken en die na afloop presenteren. Natuurlijk was het de bedoeling dat zij zoveel mogelijk de “lesstof” van afgelopen week zouden toepassen. Erg goed te zien dat verschillende disciplines met elkaar in gesprek gingen, elkaar vragen mochten stellen en feedback mochten geven. Dat is iets was men hier niet echt gewend is. Ons doel was bereikt…….. ;)
De eerste 5 dagen op het instituut waren voorbij…….. beiden voelden we ons erg moe. Rosie, die van de plakband, zou ons meenemen naar een winkelcentrum waar we een hapje zouden eten. Toch aardig van haar?

Hoe konden we ooit vermoeden dat …………. 

Even later zaten we klem met onze rugzakken in een veel te kleine auto met Rosie achter het stuur, ik ernaast, dochterlief van 1,5 jaar “not-amused” in haar autozitje achterin, daarnaast nanny met op haar schoot zoonlief van 5 jaar, daarnaast Carlijn met haar wang tegen de beslagen ruit gedrukt.

Hoe konden we ooit vermoeden dat……. 

Qua verbale initiatiefname leken zoon en moeder enorm op elkaar: ze kletsten aan 1 stuk door. Het werd dan ook een soort wedstrijdje wie dat het hardste kon. Omdat de kleine meid nog een te beperkte woordenschat had om mee te praten, koos zij maar voor de strategie “schreeuwen”.

Hoe konden we ooit vermoeden dat …….. 

Toen bleek dat Rosie haar Tom Tom de voorkeur had voor de route met de allermeeste gaten en bulten in de weg , kregen Carlijn en ik de slappe lach!!!

Hoe konden we ooit vermoeden dat……. 

Tijdens ons etentje bleven we alert: dat moest wel anders lukte het ons niet om de rondvliegende spaghetti, cakejes en limonade te ontwijken. Helaas lukte het Rosie zelf niet: tot in haar haren hing het eten.
De terugweg naar “onze” Universteit verliep ongeveer hetzelfde als heen. 2 extra handicaps: het was donker en de kinderen waren, als gevolg van ladingen suikerinname, NOG drukker dan op de heenweg. Carlijn moest het ontgelden: zoonlief beukte volop op haar in met alles wat hij kon vinden. Toen de kleine meid besloot te gaan ontdekken hoe haar broertje zou reageren als zij hem in zijn vinger zou bijten, schrok ze toch wel van zijn harde huilen. Wat sneu: nu moest ze zelf ook huilen.
Dus moest Rosie NOG harder schreeuwen om ze tot de orde te roepen vanachter haar stuur.

Hoe konden we ooit vermoeden dat……….. 

We zitten nu beide op ons bed en gaan zo slapen. We vragen ons toch af waar die PIEP in onze oren toch vandaan komt????? zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz