Aankomst

Na lang te hebben gewacht op de luchthaven van Houston konden we dan eindelijk door voor nog een uurtje vliegen naar Monterrey. Even slikken toen bleek dat het vliegtuig Embraer 145 toch wel heel erg klein bleek. 1 stoel, gangpad en dubbele stoel. Gelukkig konden we beiden net rechtop lopen in het gangpad. Het werd een rustig vlucht; althans wat betreft kletsen. Door de herrie konden we elkaar nauwelijks verstaan. In gebarentaal een drankje besteld: lang leve totale communicatie.
In Monterrey stond er een jongeman luidkeels "Monique" tegen iedereen te roepen. Dat bleek fysiotherapeut Carlos te zijn. Hij was super vriendelijk en vertelde door "dokter Consuelo" te zijn gestuurd. Omdat bagage niet helemaal in de achterbak paste zaten Carlijn en ik bepakt en bezakt op de achterbank en cruisten door het drukke verkeer van Monterrey. Volgens Carlos zou het 25 minuutjes rijden zijn. Het werd een uur! :) Uiteindelijk stonden we voor een hek van een groot complex. Dit bleek de Universiteit. Onze kamer was in het hoofdgebouw op de begane grond. Eenvoudig maar prima.
Bij de receptie, waar 3 bewakers voortdurende "heel druk" zitten te zijn was ook een klein winkeltje.
Ndat we onze koffers hadden uitgepakt lagen we dan eindelijk, na 24 uur wakker te zijn geweest, in ons nieuwe bed aan de andere kant van de wereld..... trusten.......... zzzzzzzzzzz