Donderdag 2/ jueves 2

We kunnen natuurlijk allerlei redenen verzinnen………., maar eerlijkheidshalve moeten we bekennen dat we gisteren gewoonweg geen puf meer hadden om iets te schrijven.
De hele dag op de INA geweest. Met mooie momenten waarbij we trots zien dat er bij sommigen veranderingen zichtbaar zijn, maar ook momenten dat we op ons hoofd krabben en ons afvragen of onze feedback bij iedereen landt. En zo zal het gaan: stap voor stap……
Wat erg goed is om te merken is dat men enorm voor ons openstaat. Men komt actief naar ons toe om te vragen of we mee willen komen kijken. Dat is toch een mooi compliment.
Na de werkdag zijn we met Consuelo mee gaan kijken naar een basketbalwedstrijd van haar zoon. Samen met andere (upperclass) moeders zaten we op de tribune en moedigden we de jongens aan. Zo leuk. Gewonnen met 20-8!!!
Daarna was het plan om heel even snel voetbalsokken te gaan kopen van de plaatselijke club als souvenir voor Erik, het broertje van Carlijn. We hebben 4 gespecialiseerde sportzaken gehad: nergens hadden ze voetbalsokken. Dus een gratis tip voor diegene die het gat in de markt in Monterrey zoekt: start een sportsokkenwinkeltje en je bent “binnen”. Uiteindelijk toch iets gevonden, helaas van de verkeerde sportclub, aldus Consuelo.
Vervolgens zijn we weer mee uit eten genomen. Inmiddels had Monique genoeg tortilla’s, enchilades en flautas gegeten. Dus koos ze voor een wat meer westers menu: stukjes gebakken kip met groenteprutje. Had ze dit maar niet gedaan……….  De gebruikelijke route door haar maag/darmkanaal is de gehele nacht volledig van slag geweest. Het lukte niet om de nacht in haar bed door te brengen…….. ziek, ziek, ziek.
Vanochtend met wit gezicht en kippevelbenen, gewapend met strip paracetamol naar het instituut gegaan. De dag was gevuld met meetings, meeting en meetings.
We hebben op verzoek al onze bevindingen samengevat en teruggekoppeld. De laatste meeting was met “belangrijke sleutelfiguren “van de INA. De directie en zelfs de beroemde “miss Lilli” herself was erbij. Deze inmiddels oudere dame is de kleindochter van een rijke industrieel die de meeste industrie van Monterrey bezat. Miss Lilli heeft zelf 2 kinderen met aangeboren hersenbeschadiging. (eentje is overleden) . Jaren geleden is zij de grondlegger geweest van de INA.
Na enorm veel “thank you”en “god bless you “te hebben gehoord, kregen we kadootjes en namen we afscheid van het gebouw.
We waren uitgenodigd voor een afscheidsparty bij Marie Carmen ( hoofd van de school) thuis. We reden met onze welbekende chauffeuse “Bets” mee naar het huis. Ons Bets was zo druk bezig met haar telefoon en een ander persoon die ook in de wagen zat,dat ze even vergat dat er mensen aan het werk waren midden op de weg. Ze reed er bijna 1 onderste boven en nadat we die voorbij waren hoorden wij een gek geluid. We keken achterom en zagen een man allemaal zwaaien. Carlijn zei tegen ons Bets dat het misschien wel slim was als ze even stopte. Maar ons Bets had het veelste druk met haar telefoon. Uiteindelijk stopte ze de auto en kwam de man aanrennen. Ze bleek over een meetlint te zijn gereden wat helemaal in de kronkels lag. Gelukkig kreeg ze direct antwoord op haar vraag ….er zaten geen krassen op haar auto. Daarna zijn we rustig en veilig aangekomen bij het huis van Marie Carmen.
Daar hebben we een super gezellige avond gehad en erg veel gelachen. Carlijn heeft voornamelijk wat gegeten en beide hebben we wat biertjes en tequila gedronken. Ook zijn er nog heel wat foto’s gemaakt en kregen we verschillende cadeautjes. Super lief weer allemaal!!
Nu onze koffers inpakken en dan worden we morgenochtend opgehaald om richting het vliegveld te gaan.
We hebben super genoten van onze reis hier in Mexico. We hebben erg veel plezier gehad, veel gedaan en gezien, een super tijd op het instituut en veelste veel gegeten. Maar we zijn nu toch ook wel weer blij dat we naar ons vertrouwde eigen landje terug gaan!!